zəhm

is. <fars. «səhm»dən>

1. Qorxu, vahimə, dəhşət; qorxu, vahimə, dəhşət doğuran hal, görünüş. Dəmirçioğlu baxdı ki, bu bir yekəpər, kələ-kötür adamdı, üz-gözündən zəhm yağır. «Koroğlu». Əlipaşanın zəhmi canına çökdü, səbr eləməyi məsləhət gördü. M. C.. Zəhmi basmaq – qorxutmaq, bərk qorxuya salmaq, vahimələndirmək, dəhşətə gətirmək. Zəhmi yarılmaq – bərk qorxmaq, bağrı yarılmaq, dəhşətlənmək. Bəli, Məhəmməd də <devlərə> qoşuldu. Az zaman içində bu elə pəhlivan oldu ki, kimin meydanına girsəydi zəhmi yarılardı. (Nağıl).

2. Zəhmlə, zəhmilə şəklində – qəzəblə, hiddətlə, çox acıqlı bir halda. Cənab Bax Nemətin gözlərinə elə bir zəhmlə baxdı ki, tələbənin vücuduna titrətmə düşdü. Ç..